(Foto: Klaudia Kurek)
Z racji tego, że mój tata reżyserował w latach 80. kabaretony (maratony kabaretowe) i koncerty rockowe, często zabierał mnie z siostrą za kulisy. Poznawałem wówczas aktorów, artystów kabaretowych, muzyków i wokalistów, chłonąc tę artystyczną atmosferę. Kiedy byłem nastolatkiem, moja starsza o trzy lata siostra zabierała mnie ze sobą na warsztaty teatralne. Należałem też do kółka teatralnego. Bardzo mi się to podobało, ale nie wiązałem z tym jeszcze swojej przyszłości. Byłem wtedy bardzo mocno zaangażowany w sport, przede wszystkim w piłkę nożną. Grałem w różnych krakowskich klubach, zaczynając od Armatury Kraków, przez Krakus Swoszowice, aż po mały epizodzik w Hutniku Kraków. Myślałem, że pójdę w tym kierunku. Byłem w klasie sportowej w szkole podstawowej, więc interesowałem się też lekkoatletyką, sztukami walki i siatkówką. Reprezentowałem szkołę na zawodach siatkarskich i w biegach krótko- i długodystansowych. Byłem zanurzony w sporcie i to mi zostało, bo bez sportu nie potrafię żyć.
Aktor gra w dużej mierze ciałem, więc sport odgrywa w tym zawodzie dużą rolę.
W ogóle w zawodzie aktora forma i pewność ciała są kluczowe, więc to zamiłowanie do sportu zawsze się przydawało. Z marzeń o karierze piłkarskiej musiałem jednak zrezygnować z powodu kilku kontuzji. Wiedziałem, że stawy skokowe już tak dobrze nie działają i nie ma to już sensu. To przyszło dość naturalnie, bo akurat przechodziłem z gimnazjum do liceum - zrezygnowałem ze sportu, aby skupić się na nauce i wykształceniu.
Od razu po rezygnacji z marzeń o karierze piłkarza pojawiło się aktorstwo, czy było jeszcze coś po drodze?
Dałem sobie trzy lata liceum na to, żeby wybadać swoje powołanie. Byłem w klasie o profilu dziennikarskim, miałem praktyki w „Gazecie Krakowskiej” i Radiu Kraków. Pisałem artykuły i przeprowadzałem wywiady. Zawsze miałem lekkie pióro, więc nauki humanistyczne bardzo mnie interesowały. Nie wykluczałem dziennikarstwa lub historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po drodze brałem też udział w kółkach teatralnych i konkursach recytatorskich. W końcu zbliżała się matura i trzeba było podjąć decyzję, co dalej. Moja siostra była już wtedy szkole teatralnej we Wrocławiu, więc odwiedzałem ją i poznawałem wrocławskie środowisko aktorskie od strony studenta. Powoli wyrabiałem sobie opinię i stwierdziłem, że spróbuję swoich sił w aktorstwie. Zdawałem do szkół wrocławskiej, krakowskiej i warszawskiej - do łódzkiej nie mogłem, bo pisałem wtedy maturę z historii sztuki. Ostatecznie dostałem się do Krakowa i Wrocławia, ale z racji tego, że siostra była we Wrocławiu, wybrałem Kraków. Tak to się zaczęło.
Trochę było to pójście na łatwiznę, bo nie musiałeś dojeżdżać.
Tutaj nie mogę się zgodzić. Wybrałem szkołę teatralną krakowską ze względu na kadrę pedagogiczną i krakowski klimat. Zresztą jak tylko dowiedziałem się, że dostałem się do Krakowa, wynająłem mieszkanie, żeby żyć na własny rachunek. Poza tym mój dom rodzinny jest na Kurdwanowie, podkrakowskim osiedlu, oddalonym od centrum miasta jak Wawer od centrum Warszawy. Dużo czasu traciłbym na dojazdy, więc przeprowadziłem się bliżej.
W 2009 ukończyłeś studia na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Co najbardziej zaskoczyło Cię w tej uczelni, a co sprawiało Ci największą radość?
W sumie to nic mnie nie zaskoczyło, bo znałem już doświadczenia mojej siostry ze Szkoły Teatralnej we Wrocławiu. Zapieprzałem jak mały samochodzik, ale w ogóle mnie to nie męczyło, ponieważ wszystko sprawiało mi przyjemność. Czy to były zajęcia z wiersza, prozy, sceny klasyczne i współczesne, szermierka, akrobatyka, basen, wf czy rytmika - odpowiadało to moim zainteresowaniom i fascynacjom. Spotykałem też fantastycznych pedagogów: Jerzego Trelę, Annę Polony czy Dorotę Segdę i reżyserów jak Krystian Lupa i Małgorzata Hajewska. Byli oczywiście koledzy i imprezy - niesamowity świat. Miałem świadomość, jak to będzie wyglądać, więc wszedłem w to jak w masło.
Czy w Twoim roczniku były jakieś znane nazwiska?
Z osób, które na pewno kojarzysz, byli w moim roczniku: Tomek Schuchardt, który grał m.in. w „Bodo”, „Jesteś Bogiem” czy „Karbali”, Ania Gorajska, która występuje w Teatrze Dramatycznym oraz Piotrek Domalewski, reżyser „Cichej nocy”, który wcześniej był na moim roku na Wydziale Wokalnym z Basią Kurdej-Szatan.
(Foto: Aleksandra Grochowska)
Tak, to był taki historyczny fabularyzowany dokument o postaci młodego krakowskiego chłopaka żydowskiego pochodzenia. To było moje pierwsze zetknięcie z historyczną rolą, ale niestety nic więcej z tego filmu nie pamiętam.
Przypominam ten film, ponieważ w 2018 zagrałeś kolejną historyczną rolę Mirosława Fericia, polskiego lotnika chorwackiego pochodzenia, w filmie „Dywizjon 303. Historia prawdziwa”. Jak wspominasz tę rolę? Z tego co wiem, miałeś się nawet spotkać z synem pana Fericia.
Była taka możliwość, żeby spotkać się z jego synem w Londynie, gdzie mieszka, ale nie udało mi się ze względu na problemy terminowe. Produkcja organizowała spotkanie z pilotami Dywizjonu 303, ale mimo moich szczerych chęci, nie mogłem tam być. Mirosław Ferić był wielką postacią, więc wcielenie się w tę rolę było dla mnie dużym zaszczytem.
Postać niezwykła, ale zarazem nieco zapomniana - przeciętny człowiek niestety jej nie kojarzy.
Przeciętny człowiek wie o Dywizjonie 303 - polskich pilotach walczących w bitwie o Anglię. Filmy są chyba najlepszą drogą, żeby przypomnieć i uświadomić ludziom, kim byli poszczególni piloci. Obraz filmowy najlepiej przecież przemawia do odbiorcy.
Zaczytywałeś się w historii Fericia przed wejściem na plan?
Tak, dużo czytaliśmy. Produkcja udostępniła nam różne materiały archiwalne dotyczące Dywizjonu 303. Miałem też dostęp do niepublikowanego dziennika Mirosława Fericia, który był kronikarzem Dywizjonu. Oryginał jest w londyńskim muzeum, ale otrzymałem jego kserokopię. Czytałem ten dziennik i rzeczywiście jest fantastyczny. Ferić jako żołnierz pisał prostym, bardzo oszczędnym językiem, ale przez to bardzo oddziałującym na wyobraźnię.
Czy role, które grasz, na długo zostają Ci w pamięci i oddziałują na Ciebie?
Z mojego doświadczenia mogę powiedzieć, że role zostają w człowieku. Niektóre mocniej, niektóre słabiej. Rozpamiętywanie roli może być jednak męczące dla aktora. Ważne jest, żeby umieć się od tego odciąć, aby zachować aktorskie BHP. Gram spektakle w Teatrze Polskim, Teatrze Kwadrat, Teatrze Stu w Krakowie, występuję w dwóch serialach i jeszcze kręcę film, więc muszę to od siebie separować, żeby normalnie funkcjonować.
Wspomniałeś o rolach serialowych. Cały czas grasz w „M jak miłość”, wcześniej występowałeś w serialach „Na dobre i na złe” czy „Hotel 52” - te role przyniosły Ci sporą popularność. Jesteś kojarzony z granymi postaciami i zaczepiany na ulicy, czy raczej tego nie odczuwasz?
Czuję popularność i ludzie mnie kojarzą, ale nie jest ona jakoś skrajnie duża. Może jest to związane z tym, że bardzo mocno oddzielam pracę od życia prywatnego i nigdy na siłę nie starałem się być celebrytą. Miałem różne możliwości, żeby trafić na pierwsze strony gazet, ale u zarania się od tego odciąłem. Wiele razy powiedziałem „nie, nie jestem zainteresowany” i skupiłem się tylko na pracy. Staram się być aktorem, który występuje w projektach, a nie bywa na imprezach.
Czyli na ścianki tylko w ramach promocji własnego filmu?
Wychodzę właśnie z tego założenia. Ścianki, wywiady i spotkania tak, ale w ramach konkretnego projektu. Prywatnie staram się tego unikać, a w mediach społecznościowych pokazuję w 90% rzeczy związane z moją pracą, bez prywaty. Niektórzy polscy aktorzy mają nawet milion followersów, a każdy ich post ma setki tysięcy polubień i to też jest jakaś droga. Wartość rynkowa aktora i jego popularność w mediach też są obecnie bardzo ważne i mogą stanowić wyznacznik tego, czy dostanie rolę. Tak działa showbiznes. Staram się jednak zachowywać równowagę.
(Foto: Aleksandra Grochowska)
Miałeś okazję zagrać w jednym odcinku amerykańsko-niemiecko-francuskiego serialu kryminalnego „Przekraczając granice”. Jak wspominasz pracę na zagranicznym planie zdjęciowym?
Fantastycznie! Pracowałem akurat nad jakimś spektaklem w Krakowie, kiedy dostałem informację o castingu w Warszawie. Przyjechałem na pierwszy etap, potem musiałem wrócić do Krakowa na próby, po czym miałem drugi etap castingu (tzw. recall). Następnie znów wróciłem do Krakowa, ale nazajutrz dostałem informację, że dostałem rolę i pojutrze mam samolot do Pragi. Miałem tam spędzić na planie 10 dni. Kiedy przyleciałem do Pragi i wszedłem na plan, wszystko odbywało się dla mnie jak we śnie. Nagle stoją przede mną, chłopakiem z Krakowa, Donald Sutherland, William Fichtner i Carrie-Anne Moss, partnerka Keanu Reevesa z „Matrixa”. To było dla mnie spełnienie marzeń - fantastyczna sprawa i genialna praca! Poznałem też na planie Thomasa Wlaschihę, który grał w pierwszych sezonach „Gry o tron” nauczyciela Aryi Stark. Byłem zaskoczony, kiedy go tam zobaczyłem.
Grałeś w języku polskim czy angielskim?
Grałem Polaka, ale mówiłem po angielsku. Miałem tylko jedną scenę w języku polskim z Krzysztofem Pieczyńskim, który grał mojego ojca. Kłóciliśmy się w tej scenie po polsku, a potem pojawili się pozostali aktorzy i już graliśmy po angielsku.
Występowałeś w teatrach w Krakowie i Warszawie, zagrałeś między innymi tytułową rolę w szekspirowskim „Hamlecie”. Która z ról teatralnych była dla Ciebie najważniejsza?
Nie da się ukryć, że rola Hamleta jest marzeniem i kamieniem milowym wielu młodych aktorów. Gdy otrzymałem tę rolę, był to dla mnie gigantyczny sprawdzian i nie wiedziałem, czy ją udźwignę. Miałem jednak wspaniałego reżysera Krzysztofa Jasińskiego, który doskonale prowadzi aktora. Na pewno był to dla mnie przełomowy moment.
Niemniej jednak mój debiut teatralny w Teatrze Studio w Pałacu Kultury w głównej roli Genezypa Kapena w „Nienasyceniu” Witkacego również był dla mnie bardzo dużym wyzwaniem.
A poza „Hamletem” i „Nienasyceniem”?
Na pewno moja pierwsza rola w Teatrze Polskim w „Irydionie”, bo była to sztuka wystawiana na stulecie teatru. To było w 2013, zanim jeszcze dołączyłem do stałej obsady teatru. Ten spektakl i cały jubileusz były organizowane z wielką pompą. Zagrać tę sztukę dokładnie 29 stycznia w sto lat od premiery było dla mnie wielkim przeżyciem. W dodatku moją rolę grał wtedy legendarny Józef Węgrzyn.
Masz jeszcze jakąś wielką rolę, o której marzysz?
Nie mam jakichś konkretnych marzeń o rolach. Zobaczymy, co przyniesie czas.
(Foto: Klaudia Kurek)
W 2017 wystąpiłeś w programie „Twoja twarz brzmi znajomo”, gdzie wcielałeś się między innymi w Madonnę i Bonnie Tyler oraz śpiewałeś piosenkę ze „Skrzypka na dachu”. Skąd pomysł na wzięcie udziału w programie i jak go wspominasz?
Dostałem propozycję udziału, która idealnie wpasowała mi się w kalendarz, bo akurat miałem trzymiesięczną przerwę bez prób w teatrze. Lubię śpiewać, a jest tam też dużo rzeczy aktorskich, więc uznałem, że to może być fantastyczna przygoda.
Jest to program celebrycki, ale zarazem może chyba pomóc w kształtowaniu wokalnego i aktorskiego warsztatu.
Oczywiście, że tak. Jak nie zrobisz odpowiedniego głosu do postaci, to cała Polska to później widzi. Miałem też kilka razy propozycję z „Tańca z Gwiazdami”, ale niestety nie dysponuję w tej chwili odpowiednią ilością wolnego czasu . Nie jestem w stanie poświęcić trzech miesięcy na regularne próby. Z chęcią bym jednak zatańczył, bo w szkole teatralnej na III roku byłem jednym z założycieli szkolnej formacji tanecznej. Zrobiliśmy nawet pokaz na koniec roku z tańcami współczesnymi i klasycznymi jak tango.
Czyli jesteś otwarty na kolejne programy w rodzaju „Twoja twarz brzmi znajomo”?
Dlaczego nie? Bardzo lubię nowe wyzwania i jeżeli coś mnie ekscytuje i zapali, to wchodzę w to.
A która z postaci, w które wcielałeś się w programie, najbardziej Cię „ekscytowała”?
Na pewno „Skrzypek na dachu”, ale też Leonard Cohen. Bardzo go cenię i szanuję jako artystę, więc wcielenie się w niego było dla mnie bardzo ważnym momentem. Wielką przyjemność sprawiło mi też zaśpiewanie z Moniką Borzym utworu „Z tobą chcę oglądać świat” Zbyszka Wodeckiego. Dzwoniłem nawet do Zbyszka, bo znaliśmy się z Teatru Stu ze spektaklu „Sonata Belzebuba”, aby obejrzał ten program. Powiedział mi jednak, że jest w szpitalu i niestety kilka dni później zmarł. Z kolei postaci kobiece były dla mnie dużym wyzwaniem z racji głosu, ponieważ mój jest dosyć niski i mocny. Próbowałem szeptać, ale wiedziałem, że to nie będą moje odcinki. Przy Madonnie skupiłem się więc przede wszystkim na tańcu i charakterze, bo nie przeskoczę swojego barytonu. Podobała mi się też Metallica, bo jako James Hetfield w „Whiskey in the Jar” mogłem się wyżyć i rozpieprzyć gitarę. Choreografia do teledysku „Bo z dziewczynami” Jerzego Połomskiego też była fajnym doświadczeniem. Ten program to fantastyczna zabawa, ale przede wszystkim ciężka praca i niemiłosierny zapieprz. Bardzo dużo się w nim nauczyłem.
Nie było to Twoje pierwsze doświadczenie muzyczne, bo jako młody chłopak miałeś swój zespół Chris Peter Band. Jak wspominasz swoją przygodę z własną kapelą?
Byłem wtedy na studiach. Grałem covery, a na scenie towarzyszyły mi dziewczyny z wydziału jazzu w Katowicach, które tańczyły i robiły chórki. W sezonie wakacyjnym koncertowaliśmy po całej Polsce. Był to mój sposób na zarobek, ale też fantastyczna szkoła. Zaśpiewanie 17 piosenek rockowo-popowych naprawdę nie jest łatwe, więc uczyłem się operowania głosem. Teraz większość artystów śpiewa z playbacku lub leci drugi wokal w tle, a ja wszystko śpiewałem na żywo, tylko w niektórych utworach miałem dograny głos. Uczyłem się też kontaktu z publicznością - wprowadzałem ją w kolejne piosenki, czasem zarzucając jakiś żart.
Nie znalazłem w internecie żadnych nagrań z Twoich koncertów. Jaki mieliście repertuar?
Głównie utwory rockowe i popowe. Z rockowych np. Smokie „Living Next Door to Alice”, też Andrzeja Zauchę, Czesława Niemena „Pod papugami” czy Santanę. Przeboje polskie i zagraniczne.
Skoro jesteśmy w temacie muzyki: jakie są Twoje ulubione utwory?
Wszystko zależy od nastroju. Na pewno jednym z moich ulubionych artystów jest Leonard Cohen, a jeżeli chodzi o rock, to bardzo lubię Erica Claptona, który towarzyszy mi od najmłodszych lat. Lubię też posłuchać jazzu, bluesa czy muzyki elektronicznej, a czasem też muzyki filmowej. Nie zamykam się na polską muzykę, ale taką z tekstem jak np. utwory Agnieszki Osieckiej i Mirka Czyżykiewicza. Biorę zresztą udział w spektaklu-koncercie w Teatrze Polskim „Cygan w Polskim. Życie jest piosenką”, w którym śpiewamy piosenki Jacka Cygana.
(Foto: Klaudia Kurek)
Wspomniałeś o swoim sportowym zacięciu już od dzieciństwa. Jakie obecnie uprawiasz sporty?
Od lat trenuję sztuki walki. Jeszcze w szkole teatralnej nieśmiało myślałem o boksie. W przerwach między zajęciami mieliśmy z kolegami rękawice i się naparzaliśmy. Jak tylko przyjechałem do Warszawy, to od razu zapisałem się do klubu i od tego czasu trenuję w miarę moich możliwości czasowych. Przez pięć lat trenowałem tylko boks, ale w ostatnich latach dołączyłem kickboxing i tajski boks. Od pewnego czasu bywam również na siłowni, bo w nowym filmie gram gangstera i muszę zbudować postać przypakowanego i wydziaranego gościa z charakterem. Sama idea siłowni nie za bardzo mnie jednak pociąga.
Pochodzisz z Krakowa, ale od kilku lat mieszkasz w Warszawie. Mówi się, że te dwa miasta za sobą nie przepadają. Odczuwasz jakoś te krakowsko-warszawskie antagonizmy?
Nie, wręcz przeciwnie. Nie mam z tym żadnych problemów i często mówię, że jestem z Krakowa. Bardzo często dyskutuję z ludźmi na ten temat tych rzekomych antagonizmów. Ludzie często się dziwią, że lubię Warszawę, bo przecież ludzie z Krakowa nie lubią Warszawy. Tłumaczę im wtedy, że kocham Warszawę i kocham Kraków. Dlaczego miałbym nie lubić miasta z powodu jakichś stereotypów? Czasem się nad tym zastanawiam i zupełnie tego nie rozumiem.
Masz jakieś swoje ukochane miejsce w Krakowie?
Oprócz domu rodzinnego przede wszystkim Stare Miasto, gdzie spędziłem okres moich studiów i liceum, bo chodziłem do VIII Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Wyspiańskiego niedaleko centrum. Mam stamtąd wiele pięknych wspomnień.
Cały czas występujesz w nowych filmach, serialach i spektaklach. Jak mógłbyś opisać swoje plany i cele na najbliższy czas?
Jak to się mówi: powiedz Bogu o swoich planach, to cię wyśmieje. Kręcimy teraz komedię gangsterską „Futro z misia” w reżyserii Michała Milowicza i Kacpra Anuszewskiego, pod opieką artystyczną Olafa Lubaszenki. Obsada jest trochę jak z filmów Guya Ritchiego - w każdej roli jakieś mocne nazwisko, nawet w epizodach. W tym przypadku w głównych rolach zobaczymy m.in. Olafa Lubaszenko, Mirosława Zbrojewicza i Cezarego Pazurę. Czytając scenariusz, dobrze się bawiłem, więc trzymam kciuki, żeby to była dobra komedia. Z kolei teatralnie zaczęliśmy pod koniec sezonu robić „Dziady” Mickiewicza w Teatrze Polskim w reżyserii Janusza Wiśniewskiego. Od sierpnia wznawiamy próby, aby w połowie października wystawić sztukę. Wcielam się w postać Senatora, więc to będzie spore wyzwanie. Zapowiada się ciekawy rok, ale też wspaniały i szalony rok za mną, bo miałem cztery premiery w trzech różnych teatrach. Nakręciłem też serial kryminalny „Cień”, który będzie miał premierę telewizyjną już jesienią 2019.
Jeżeli chcecie dowiedzieć się więcej na temat Krzysztofa Kwiatkowskiego i jego aktorskiej działalności, zajrzyjcie na jego oficjalną stronę:
http://www.krzysztofkwiatkowski.com/
https://www.facebook.com/krzysztof.piotr.kwiatkowski/
https://www.instagram.com/krzysztofkwiatkowskiofficial/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz